Annalie als vrijwilliger naar Emy-land

Lieve lezers, 

Mijn naam is Annalie Berghuis en ben 18 jaar. Nadat ik in 2021 was gestopt met mijn opleiding, had ik het plan opgevat om een jaar uit te trekken om te werken en ondertussen uit te vinden wat ik nu precies wilde in de toekomst. Ik begon enthousiast, maar toch voelde het een beetje doelloos. Wilde ik gaan reizen? Een taalcursus volgen misschien? Of nee, mee gaan met een organisatie naar een plek waar mensen het een stuk minder goed hebben dan wij in Nederland? Ja, dat was het, maar hoe pak je zoiets aan?. Ik heb naar verschillende organisaties gekeken, maar vanwege Corona was het lastig om concrete stappen te zetten. Om die reden had ik het eigenlijk een beetje uit mijn hoofd gezet. Tot ik op Instagram een filmpje voorbij zag komen van Emely Geuze. Ik wist dat Emely een school had, maar meer dan dat eigenlijk niet. Dus heb ik mij er een beetje in verdiept en uiteindelijk een informatie gesprekje aangevraagd.

Na het eerste gesprek was het voor mij helemaal duidelijk. Ik besloot om naar Kenia toe te gaan en daar op Emy-land vrijwilligerswerk te doen. Ter voorbereiding heb ik op verschillende manieren geld ingezameld, onder andere door oproepjes te delen, appeltaarten te bakken en heel veel te werken. Het plan was dat ik in januari 2022 naar Kenia zou vliegen voor ongeveer 2 maanden en zo ging het ook. Ik had op een gegeven moment genoeg geld bij elkaar gespaard en op 28 januari vloog ik dan naar Kenia. Helemaal alleen en dat vond ik best spannend, want ik had nog nooit gevlogen. Gelukkig had Emely alles zo duidelijk uitgelegd, dat ik op alles voorbereid was en er alle vertrouwen in had dat het goed zou komen.

Eenmaal in Kenia, verbleef ik bij Ruth en haar gezin in een primitief huisje in Ukunda. Ruth is een ontzettend lieve vrouw die ook werkzaam is op Emy-land. Ze heeft een man en 3 kinderen en vanaf dag één waren zij al ontzettend lief voor mij. Ik kwam wel in heel andere wereld terecht: werkelijk alles is anders. Een typisch Afrikaanse levensstijl: het eten is anders; douchen is met een beker en een emmer water; er was geen kraan waar water uit kwam als je deze open draaide. Eén keer in de week ging de waterkraan open en dan vulden ze zo'n 20 emmers met water en daar deden ze alles mee. Totdat het op was. Wanneer de kraan dan weer open ging, vulden ze alle emmers weer opnieuw. Soms kon het wel 2 weken duren voordat er nieuw water was, dan moest je dus ook echt een stukje lopen om water te krijgen. Dat mensen daar dus heel zuinig omgaan met water is niet meer dan logisch.

Van maandag tot vrijdag ging ik naar Emy-land toe, dit is zo'n 20 minuten rijden met de schoolbus. Elke ochtend rijdt er een eigen bus van Emy-land langs de wijkjes in Ukunda en halen ze de kinderen op om naar school te gaan. De week begint met op maandag een weekopening, waarbij hun volkslied gezongen wordt, de schoolregels duidelijk aan de kinderen uitgelegd worden, de uniformen gecheckt worden en de haartjes gecontroleerd worden op hygiëne. Vanwege die hygiëne zijn alle kinderen op Emy-land verplicht om kaal te zijn. Dit uit voorzorg dat er geen bacterie op de hoofdhuid komt.

Mijn werkzaamheden wisselden van dag tot dag. Vaak hielp ik in de keuken met het klaarmaken van het ontbijt en de lunch voor de c.a. 340 kinderen.
s’ Morgens ontbijten de kinderen met porridge, dit is een soort dikke vullende pap. Na het ontbijt gaan de kinderen terug naar de klas, worden de bekers afgewassen en begint de kok met het voorbereiden van de lunch. Dit is best veel werk, elke dag weer, maar de dankbare kinderen maken het alle moeite waard.
Dat de kinderen 2 maaltijden per dag ontvangen, is niet vanzelfsprekend, want op andere scholen in Kenia is dit zeker niet gebruikelijk. Emy-land kan deze mogelijkheid bieden door alle steun van sponsoren en gulle donateurs die de stichting een warm hart toedragen.

Naast helpen in de keuken gaf ik af en toe eens les aan de wat kleinere kindjes. Wanneer er even geen juf of meester beschikbaar was, was dat wel eens nodig en controleerde ik wat ze moesten maken en puzzelde ik met de kinderen. Ook heb ik Nederlandse les gegeven, dit vonden ze ontzettend leuk! Zelf vond ik het heel bijzonder hoe ze na een week de woorden die ik ze geleerd had nog steeds kenden. Je merkt dat de kinderen op deze school mega graag naar school gaan en dankbaar zijn dat ze naar school mógen. Vanaf jongs af aan zijn ze al bezig met hun toekomst en doen ze ontzettend hun best om goede resultaten te halen.

Na een schooldag worden de kinderen weer met de bus naar huis gebracht. Ook ik was dan tussen 3 en 5 uur thuis en had dan nog wat tijd voor mezelf. Ik heb wel gemerkt dat al die indrukken een hoop energie vragen en alle ervaringen meer met je doen dan dat je op dat moment beseft. Mijn avontuur van 7 weken heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Ik heb een ontzettend mooie en vooral leerzame tijd gehad in Kenia en hoop ontzettend graag dat ik nog eens terug kan gaan.

Lieve groet,

Annalie❤️